Slechte representatie
vanaf 7 jaar
Seef met de sjees - Rian Visser
Een leuke insteek maar slechte uitwerking. Helaas zitten er validistische opvattingen in dit verhaal. Zo wordt bijvoorbeeld steeds benadrukt hoe 'anders' Seef is. Er wordt gefocust op de manier waarop hij 'afwijkt'.
vanaf 8 jaar
Griezelwielen - Paul van Loon
Ik had nog nooit een Dolfje Weerwolfje boek gelezen, maar ben ernstig geschrokken van het validisme in dit verhaal. Zo komt de saviour trope voorbij en hebben we te maken met een magische genezing. Daarbij wordt het jongetje in de rolstoel als extreem zielig neergezet.
vanaf 10 jaar
Salto - Arnís Thórarinsdóttir
Een schadelijk verhaal dat ABA therapie tentoonstelt en niet ontmoedigt. Bomvol validisme, sommige dingen worden later tegengesproken, maar op de meeste dingen komt het hoofdpersonage of de auteur nooit terug. Ik ben geschrokken van de hoeveelheid validisme en de flaptekst was misleidend. Het klinkt alsof Álfur voor zijn broertje op zal komen en laat zien dat het niet erg is om autisme te hebben, maar dit gebeurde helaas nooit.
young adult
Vijf stappen van jou - Rachel Lippincott
Ik vind dit boek vreselijk. Er zit zo veel drama in dat niet meer te zeggen is wat is aangedikt en wat de werkelijkheid is voor mensen met taaislijmziekte. Daarbij zitten er validistische opvattingen in over de waarde van het leven van chronisch zieke mensen.
Alles wat je lief is - Nicola Yoon
Dit boek begon goed en gaf een goede kijk op hoe het leven kan zijn als je je huis niet uit kan door ziekte (al weet ik niet of het ook klopt voor mensen met SCID). Maar de plottwist op het einde is zo schadelijk en validistisch dat dit hele verhaal in het water valt.
Midnight sun - Trish Cook
Een mooi begin maar super validistisch einde. Het hoofdpersoon heeft liever een laatste mooie dag met de jongen van wie ze houdt die haar het leven kost omdat ze te veel zonlicht op haar krijgt, dan een leven lang genieten met hem zonder in de zon te komen. Super schadelijk en walgelijk.
Voorbij het wederwoud - Valentijn Ringelberg
Veel goede bedoelingen maar helaas een aantal verkeerde opvattingen over hoe het is om chronisch ziek te zijn. Als het was benoemd als chronische depressie had ik met sommige dingen kunnen leven, maar het werd geschaard onder een fysieke ziekte en dan kloppen dingen echt niet Daarnaast is liefde geen genezing!!
Uit mijn bunker - Astrid Witte
Tom heeft zijn protheses geaccepteerd, maar zijn amputatie niet. Hij heeft zijn rolstoel nooit kunnen accepteren. De focus bleef liggen op de superioriteit van lopen. En dat vind ik ontzettend jammer en kwalijk. Het idee om meer bewustwording te creëren rondom wereldproblematiek en oorlog vind ik mooi. Maar niet vanuit het oogpunt van een gehandicapt persoon die zijn eigen zieligheid opzij moet zetten en dient als inspiratie.
