Recensie: Een nieuw begin - Kristen Callihan
Vertaald door Roos Griffioen
Content warning:
Het verhaal
Emotionele romance over twee mensen die nadat alles niet ging zoals ze hadden gehoopt zichzelf moeten heruitvinden, en verliefd worden.
Emma’s hele leven stort als een kaartenhuis in. Iedereen kent haar van haar rol als prinses Anya in de superpopulaire serie Dark Castle, maar dan wordt haar personage compleet uit het niets vermoord. En als kers op de taart vindt ze haar vriendje in bed met een andere vrouw. Emma besluit de stad te ontvluchten en vertrekt voor een rustige vakantie naar Rosemont, een prachtig landgoed in Californië.
Ze wordt van het vliegveld gehaald door Lucian, de knappe kleinzoon van de eigenaresse van het landgoed, en ze ziet haar eigen pijn en verlangen weerspiegeld in zijn ogen. Lucian, een oud-ijshockeyspeler die van het ene op het andere moment zonder verklaring van het topsporttoneel verdween, verstopt zich net als Emma voor zijn problemen op Rosemont. Lucian is charmant en knap, maar ook geheimzinnig en nors, met beschermende muren zo dik als die van Emma zelf.
Er hangt een flinke spanning tussen de twee, maar ze gaan elkaar zo veel mogelijk uit de weg. In hun pogingen om bij elkaar vandaan te blijven, groeien ze echter alleen maar naar elkaar toe. Misschien zijn Emma en Lucian wel klaar voor een nieuw begin?
Mijn leeservaring
Ik moet zeggen, ik heb nu een aantal vertalingen van Roos Griffioen gelezen en ik kan met overtuiging zeggen dat haar vertalingen ontzettend lekker lezen. Mijn complimenten! Maar ik zou dit verhaal niet aanraden. Het was niet schadelijk, bevatte niet per se foute tropes. Maar de representatie was niet geweldig, ik voelde de connectie tussen de twee hoofdpersonages niet zo, ik irriteerde me aan de vele koosnaampjes en de karaktergroei van Lucian was erg onlogisch, zijn woorden en daden spraken elkaar regelmatig tegen en dit schommelde heen en weer, het was geen logische geleidelijke groei.
Geïnternaliseerd validisme
Het wordt nooit benoemd, maar het was voor mij overduidelijk. Lucian worstelt enorm met geïnternaliseerd validisme. IJshockey was zijn lust en zijn leven. Zijn alles. Hij had zijn complete eigenwaarde gekoppeld aan hoe goed hij presteerde op het ijs. Natuurlijk super ongezond, maar je merkt pas echt hoe verkeerd het is, als het wegvalt. Je moet jezelf opnieuw (uit)vinden. Wie ben je, waar sta je voor, wat maakt je gelukkig. En daarbij zul je naar jezelf moeten kijken. Vind ik mezelf wel leuk? Maar Lucian doet dat allemaal niet. Nou ja, hij vindt wel nieuwe invulling, maar voor hem stelt het niks voor, heeft het geen waarde. Hij doet en denkt ontzettend validistisch. En ik vind het eigenlijk wel heel jammer dat dit nooit is aangekaart. Het echte nieuwe begin vindt pas plaats in ongeveer het laatste hoofdstuk.
Wel wordt vrij in het begin benoemd dat hij niet de illusie heeft dat Emma hem kan genezen, dat was wel positief. Maar dat is eigenlijk wel waar hij op uit is. Hij wil dat zijn leven weer wordt als voorheen. Hij vindt die versie van zijn leven superieur... Emma probeert hem te laten inzien dat zijn leven nog steeds van waarde is en inhoudt heeft. Dat hijzelf nog steeds waardig is. Maar Lucian kan en wil dat niet aannemen. Want hij is niet langer topsporter. Toen stelde hij wat voor, nu niet meer. Een deel is geïnternaliseerd validisme, een deel is ego. Hij stond namelijk altijd in de spotlight en dat is niet meer zo...
Ik ben niet meer de man die ik was. Hij is gewoon... weg. En wat er voor in de plaats is gekomen is niet iets wat een vrouw met een beetje verstand zou willen.
Het had ontzettend fascinerend kunnen zijn om de validistische denkpatronen wél te benoemen. Te erkennen dat hij met geïnternaliseerd validisme worstelt. Juist omdat hij een (ex-)topsporter is en het voor sporters vaak nog moeilijker is om te accepteren als iets niet meer gaat. Omdat ze bovengemiddeld presteerden. Het verschil tussen voor en na is voor hen extra groot en dat maakt acceptatie vaak nog moeilijker.
Nieuwe passie gevonden..?
Nu Lucian niet meer het ijs op kan zonder zijn gezondheid te riskeren, is hij veel in de keuken te vinden. Hij vindt het geweldig om met smaken te experimenteren en mensen blij te maken met eten. Emma ziet dat hij enorm in het moment leeft als hij met eten bezig is. Hij lijkt gelukkig. Hij heeft een nieuwe passie en bezigheid gevonden. Iets waar hij zijn tijd mee kan vullen en zijn ziel mee kan voeden. Op sommige momenten erkent Lucian dit ook, maar op andere momenten niet en dit was geen logische groei/evolutie, het schommelde heen en weer. Dat maakte zijn karaktergroei voor mij heel onlogisch. Helemaal omdat hij zich blijft vastklampen aan het ijs terwijl hij ook zegt dat hij nooit terug zal gaan omdat het hem zijn leven kan kosten en dat wil hij zijn familie niet aandoen. Zijn acties en uitspraken waren vaak in conflict met elkaar en dat is een van de redenen dat ik dit boek niet aanraad.
Er was geen community
Ik had graag gezien dat Lucian een of meerdere gesprekken had gehad met een andere ex-topsporter die moest stoppen vanwege een blijvende blessure of ziekte. Iemand die Lucian eens flink de waarheid had kunnen zeggen (op een directe maar liefdevolle manier) en wist waar hij het over had. Iemand die als voorbeeld kon dienen. Bewijs dat het echt wel kan. Een gelukkig en vervullend leven leiden zonder op het ijs te staan. Om gelukkig te zijn met je nieuwe invulling en bovenal gelukkig te zijn met jezelf. Ook al voelt het alsof je lichaam je verraadt. Community is ontzettend belangrijk. Altijd, maar al helemaal als je rouwt, een verlies hebt te verwerken. Want dat is natuurlijk waar het om gaat. Lucian is in rouw, maar ook dat wordt niet erkend of benoemd. Chronisch zieke en gehandicapte mensen hebben het nodig om met andere chronisch zieke en gehandicapte mensen te spreken; die weten wat we door- en meemaken. Net zoals andere mensen herkenning en validatie nodig hebben. Het helpt in je acceptatie proces en geeft je hoop. Je leert dingen anders benaderen. Je past je denkwijzen aan, doorziet het validisme wat je door de maatschappij met de paplepel is ingegoten en probeert je hier van los te maken. Daardoor vind je weer geluk en voldoening. Dat is allemaal niet benoemd in Een nieuw begin. Hoe sprekend de titel ook is, het besprak dit helaas niet.
Een nieuw begin
De titel is zo ongelofelijk sprekend. En het gaf me goede hoop voor het verhaal. Maar helaas heeft het verhaal de titel niet kunnen waarmaken voor mij. Het leek een tijd goed te gaan. Lucian leek open te staan voor het idee dat hij nooit meer professioneel zou ijshockeyen, dat hij een nieuw begin zou moeten maken. Maar uiteindelijk maakt hij andere keuzes die haaks staan op eerdere uitspraken. En in plaats van dat hij zijn gedrag en denkwijzen onder ogen komt, heeft hij een huilbui en beseft hij dat hij Emma zo ontzettend mist. Dat hij fout bezig is en hij bij haar wil zijn. Hij doorziet dat hij verandert is en dat ijshockey hem niet meer brengt wat het hem vroeger bracht. Dat zijn geluk nu elders ligt; bij Emma. Maar dit is pas in een van de laatste hoofdstukken. Omdat het geïnternaliseerd validisme niet wordt benoemd lijkt de "groei en inzicht" heel plotseling. En daar baal ik van. Dit boek had zó veel meer kunnen zijn als het deze dingen had benoemd!
Uiteindelijk maakt hij een nieuw begin maar ik had denk ik gewoon heel andere verwachtingen van dit verhaal. Ik hoopte op de reis van je leven oppakken als alles op de kop is gezet. Maar ik kreeg vooral veel gemopper en verlangen naar hoe het vroeger was in plaats van inzicht en erkenning van geïnternaliseerd validisme. Ik hoopte dat het nieuwe begin niet pas aan het einde zou plaatsvinden.
Migraine representatie
De migraine representatie was daarnaast ook nog niet eens geweldig. Er werd onder andere niet vertelt of laten zien dat je ná een aanval vaak ook nog een tijd extra moe bent en bijvoorbeeld minder concentratie hebt. Het leek in een nieuw begin alsof hij weer helemaal oké was zodra de aanval/pijn voorbij was. En dat vond ik jammer. Het was niet per se dat de dingen niet klopten (afgezien van de claim dat veel suiker eten een aanval uitlokt), maar er ontbraken dingen. Ook klonk het alsof hij weer volledig zou kunnen herstellen als hij zijn brein genoeg rust zou geven. Omdat zijn migraine een gevolg is van zijn postcommotioneel syndroom. Bij PCS kunnen de klachten in principe overgaan, maar ik weet niet of je dan echt van migraine kan spreken of meer over hoofdpijn algemeen. Dat is een beetje dubieus. Want voor zover ik weet komen mensen niet van migraine af. Je kunt een hele periode geen aanvallen hebben, maar dan heb je nog steeds de chronische ziekte die migraine heet. In het geval van Lucian lijkt het meer een symptoom van iets anders dan de chronische ziekte op zich.
Conclusie
Het boek was niet schadelijk, het bevatte geen foute of pijnlijke tropes, maar de representatie was niets om over naar huis te schrijven. Het had een stuk beter gekund, meer gedetailleerd, meer emotie. En ik baal er ontzettend van dat het geïnternaliseerd validisme waar Lucian mee worstelt nooit is benoemd, terwijl dit in feite het grootste onderwerp in het boek was! Een nieuw begin had zo veel meer kunnen zijn als de auteur andere keuzes had gemaakt. Wel was het heel prettig vertaald door Roos Griffioen! Maar of ik dit boek aanraad? Nee, absoluut niet. Het plot vond ik niet sterk, ik voelde de connectie tussen de personages niet, en de representatie was matig. Lees in plaats daarvan Zeven dagen samen van Tia Williams. Dat boek heeft uitstekende migraine representatie (own-voices) en een stuk meer diepgang als je naar de personages kijkt!
* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.
Reactie plaatsen
Reacties