Met illustraties van Anja Grote, vertaald door Barbara Lampe

Het verhaal

Welkom op de School voor Puppy’s! Hier leren de hondjes Bella, Max en Luna alles wat ze moeten weten om later als politiehond, hulphond, reddingshond of schaapshond te werken. Maar dat loopt in ’t honderd!

In drie korte grappige verhalen lezen we hoe Bella achter een worstendief aangaat, hoe Max zich te veel laat afleiden door ballen en hoe Luna veel te snel is om een goede schaapshond te worden. Alle drie de honden moeten bewijzen wat ze waard zijn. Puppy power!

School voor puppy’s is een kinderboek om voor te lezen vanaf 6 jaar of om zelf te lezen vanaf 7 jaar.

Mijn leeservaring

Origineel in het Duits uitgegeven is een hele serie aan korte verhalen over verschillende honden(rassen) die zich laten opleiden tot werkhond. School voor puppy's heeft drie verhalen hiervan gebundeld. 

Bella en de boevenvanger gaat over de Duitse Herder puppy Bella die voor haar komende examen wil slagen als politiehond in wording. Maar niets loopt zoals gepland. Dit verhaal gaat over luisteren en iemand geloven. Over dat dingen niet altijd zijn wat het lijkt en dat je mensen niet zomaar moet veroordelen op basis van halve informatie.

In Luna op de stormtop volgen we Bordercollie puppy Luna die de opleiding tot schaapshond volgt. Haar moeder is een zeer getalenteerde schapendrijver en heeft zelfs prijzen gewonnen. Luna voelt de druk om het net zo goed te doen als haar moeder. Dit verhaal gaat vooral over verwachtingen en voldoen aan wat er van je verwacht wordt. En dan vooral de boodschap dat dat niet hoeft. Dat je je eigen pad mag inslaan en je eigen ding doen. Je hoeft niet altijd te zijn/doen/worden wat men van je verwacht! Iedereen heeft hun eigen talenten, en je doet er goed aan om je talenten te volgen en ze te gebruiken in plaats van je in een vorm te wurmen waar je niet in past. Daarbij vond ik dat dit verhaal en Luna wel wat kenmerken van ADHD liet zien. Snel afgeleid raken, drukte, impulsiviteit, doorzettingsvermogen (als je het doet wil je het ook echt goed doen). En ook moeite met falen, en mensen teleurstellen. Ik vond het een leuk verhaal met een mooie boodschap.

En dan komen we aan bij Max maakt vrienden, het verhaal waar ik het meest benieuwd naar was en het meeste zin in had. In dit verhaal leren we Labrador puppy Max kennen die dol en dolgraag een hulphond wil worden. Om een mens te kunnen helpen bij dagelijkse dingen, meer zelfstandigheid te geven. Helaas viel dit verhaal me behoorlijk tegen en gaf het een verkeerd beeld van het proces van het krijgen van een hulphond. In ieder geval wel zoals het in Nederland gaat.

Taken van een hulphond

Het verhaal liet goede voorbeelden zien van taken die een ADL-hulphond moet kunnen. Denk bijvoorbeeld aan (licht)knoppen bedienen, sokken uittrekken, een rits open of dicht doen. Maar ook heel belangrijk is het voorwerpen van de grond rapen, (kast)deuren open en dicht doen en de wasmachine leeghalen. Het aangeven van de portemonnee bij de kassa werd ook getoond en dat vond ik top!

Slechte heupen, dus ik ben hulphond geworden?!

De opleider van Max was eerst een heel getalenteerde Pootballer, een sport die de honden spelen. Daar moest hij mee stoppen omdat zijn heupen te slecht werden. Daarom is hij hulphond geworden. Maar in het echt zou dat absoluut niet kunnen. Ik vond het bizar en ontzettend jammer om deze benadering in het boek te lezen; het schetst een compleet verkeerd beeld. Als een hond slechte heupen heeft wordt ze van de opleiding gehaald. Op meerdere momenten wordt de gezondheid van de honden gecontroleerd en de heupen worden specifiek goed bekeken. Als deze niet in orde zijn kan de hond zijn werk niet goed doen en/of is de kans op blessures enorm groot. Te groot om het risico te nemen. Het welzijn van de hond staat voorop. Als de hond niet in orde is kan die zijn mens niet goed helpen. 

Wanneer ontmoet een hulphond zijn mens?

In het verhaal leert Max een aantal taken uitvoeren, en omdat het zo goed gaat wordt hij vast voorgesteld aan een meisje dat misschien zijn mens wordt. Ook al moet hij de opleiding nog afmaken en is er een kans dat hij later alsnog faalt en de opleiding niet haalt, om wat voor reden dan ook. In Nederland gaat het absoluut niet op deze manier. Ik weet niet hoe dat in andere landen zoals Duitsland is.

Omdat de kans aanwezig is dat de hond de opleiding niet kan afmaken is het emotioneel verwarrend voor zowel de mens als de hond om elkaar al te ontmoeten als het nog maanden kan duren voordat de hond echt geplaatst wordt. De hechting begint zodra je elkaar ontmoet. En als je dan toch weer uit elkaar wordt gehaald is dat verwarrend en verdrietig. Het kan het leerproces van de hond in de weg staan en voor de mens is het vervelend om in onzekerheid af te wachten. Gaat dat mijn hond worden of niet? Als het later toch een andere hond wordt ga je hem vergelijken met de puppy die je eerder hebt leren kennen en dat kan het hechtingsproces met de nieuwe hond enorm in de weg staan. Daarom vond ik het vreemd om deze benadering in het boek te zien. Waarschijnlijk om het verhaal wat sappiger te maken, maar als het ten koste gaat van kloppende representatie hoeft dat van mij niet.

Verschil tussen hulphond en emotional support dog

Kayla is het meisje bij wie Max misschien geplaatst gaat worden. Ze heeft een ongeluk gehad waardoor ze nu gebruik maakt van een rolstoel. Ze heeft al vele operaties aan haar rug gehad en kan al lange tijd niet naar school. Bijna niemand van haar klasgenootjes ziet nog naar haar om en ze is behoorlijk eenzaam. Een beeld dat veel mensen met een handicap wel zullen herkennen.

Kayla wil eerst niks van Max weten, ze is wat bangig voor honden en vindt dat ze het prima zelf redt. Dat ze geen hulp van een hond nodig heeft. Toch laat Max haar zien dat hij behulpzaam kan zijn en ze begint hem te vertrouwen. 'S avonds vallen ze samen in slaap en ze fluistert hem toe dat hij haar enige vriendje is.

Later helpt hij haar bij het maken van vrienden. Mensen komen op haar af omdát ze een hond heeft. Dan ineens willen mensen wel met haar spelen. En dat is zeker iets wat voorkomt. Een hond kan een geweldige gespreksopener zijn. Wel vond ik het jammer dat niet werd gezegd dat je hulphonden niet zomaar mag aaien omdat ze aan het werk zijn, toen de vraag werd gesteld. Dit had een mooi leermomentje voor lezers kunnen zijn. Maar die kans heeft de auteur laten liggen.