Het verhaal

Evan Zanders is een van de beste ijshockeyers van het land en speelt aan de top bij de Chicago Raptors. Hij is een controversiële speler: als een tegenstander hard moet worden aangepakt, dan is dat zijn taak. Eigenlijk is hij helemaal niet zo, maar voor het team is zijn badboy-imago goede marketing, dus speelt Evan de rol van schurk met verve. Daar hoort ook bij dat hij elke week met een andere knappe vrouw gezien wordt, en dat bevalt hem prima.

Stevie Shay is superblij met haar nieuwe baan als stewardess in het privévliegtuig van de Chicago Raptors. Ze vindt Evan maar een arrogante blaaskaak. Als ze hem een keer flink op zijn nummer zet, ontketent dat een hevige strijd tussen de twee die elke vlucht weer wordt hervat. Hun gekibbel wordt steeds intenser, en al snel kunnen ze allebei niet langer ontkennen dat ze zich erg aangetrokken voelen tot elkaar.

Maar als Stevie met Evan gezien wordt, zal ze ontslagen worden. En Evan moet zijn foute imago in stand houden, en mag daarom dus niet daten. Stevie haat het dat Evan zich zo anders voordoet dan hij is. Maar is hij er wel klaar voor om de wereld te laten zien wie hij echt is?

Mijn leeservaring

Ik hou van sport romance, ik hou van forced proximity, en toch viel dit boek me een beetje tegen. Het was niet slecht, maar het was gewoon niet zo mijn ding. En dat komt vooral door het volgende: Evan Zanders grootste personality trait was dat hij veel geld heeft. Zo voelde het voor mij tenminste. Als ik ergens een hekel aan heb is het mensen die hun financiële status gebruiken om mee te pronken. Daarom heb ik me ook nog nooit gewaard aan een billionaire romance. Want ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik zulke boeken leuk ga vinden gezien financiële status daar een grote rol speelt. Ik dacht dat ik met Mile High veilig zou zitten... helaas bleek dat niet het geval.

Disclaimer: Stevie werd omschreven als een vrouw met lichtbruine huid, sproeten, krullen en blauwgroene ogen. Ik ben een witte vrouw dus ik heb geen idee hoe de representatie op het gebied van ras en huidskleur was. Maar ik wilde wel even melden dat de representatie er in zit.

Verwend nest

In de Bergman Broers serie van Chloe Liese sport de hoofdpersoon vaak ook op professioneel niveau. Toch heb ik daar nooit het gevoel gehad wat ik bij Mile High kreeg. Een soort vermoeidheid door het gebrek aan persoonlijkheid, authenticiteit en realiteit. Evan Zanders voelde ontzettend ver verwijderd van de 'normale wereld'. Hij is zich niet bewust van zijn eigen privilege. In ieder geval niet bewust genoeg op veel vlakken. En dat is waarschijnlijk ook helemaal de bedoeling. Maar het stond mij persoonlijk een beetje tegen... Ik miste een stukje menselijkheid. De enige bron van echte menselijkheid leek zijn trauma te zijn en dat smaakt mij een beetje vies. (Oké, hoe hij met zijn neefje en nichtje omgaat was lief). Hij groeit wel in het verhaal . Maar niet zo veel als ik zou willen. Op het einde lijkt hij nog steeds een behoorlijk verwend nest om eerlijk te zijn.

Therapie

Ik heb Mile High natuurlijk gelezen omdat ik benieuwd was naar de mentale gezondheid representatie. En stiekem was ik ook wel nieuwsgierig waar de hype nou om ging. En de representatie was niet slecht! Het laat meerdere scene's zien tussen Zee en zijn therapeut. Het moedigde therapie enorm aan. Evan Zanders zelf prijst therapie ook enorm. Hij had gewild dat hij toegang tot therapie had als puber. Hij was een ander persoon geworden als hij toen al aan zichzelf had kunnen werken (of hij was al eerder in zijn leven de persoon geweest die hij nu is). Daarom heeft hij samen met zijn beste vriend een non-profit opgezet om therapie aan jongeren te kunnen schenken. Jongeren die het nodig hebben maar niet over de financiële middelen beschikken. En dat vond ik super. Een van de weinige dingen die Zee goed doet met zijn privilege.

Paniekaanvallen

Hoe een paniekaanval er uit kan zien kwam ook naar voren in Mile High. Het was voor mij de eerste keer in een boek dat extreme woede een paniekaanval uitlokte. Dus dat was een andere invalshoek dan je meestal ziet. Wel vond ik het bijzonder dat Stevie hem een welbekende manier moest aanbieden om uit een paniekaanval te komen. Het lijkt me dat wanneer je zo veel jaar in therapie zit je de 5-4-3-2-1 methode wel kent. Een beetje bijzonder, maar het kan. 

Kinderachtig gedrag

Evan Zanders, aka Zee lijkt wel wat groei door te maken in het verhaal. Hij evalueert de stand van zaken; zijn leven. Wat vindt hij nou echt belangrijk. En hij maakt keuzes. Ook leert hij beter met zijn woede omgaan, en daarbij stelt hij grenzen. Ik baalde alleen wel enorm dat toen hij eindelijk de confrontatie met iemand aanging, hij de persoon een trap na moest geven. Ik vond het helemaal niet 'grappig' of 'leuk', ik vond het ontzettend kinderachtig. Voor mij ben je dan niet echt gegroeid. Tuurlijk is het goed om grenzen aan te geven. Maar hou het daar bij, stel je grens, bewaak die. Je hoeft iemand niet met opzet te kwetsen, omdat jij daar een beter gevoel van krijgt. Ook al heeft die persoon het in jouw ogen verdiend. Het is gewoon ontzettend kleinzielig om iemand zo'n trap na te geven... Kun je wel echt van groei spreken als je daarbij een ander naar beneden moet halen?

Diverse lichamen

Mile High bevat genoeg spicy scene's. En soms vond ik wel dat Zee Stevie een beetje als een lustobject benoemt en bekijkt. Zijn gedachten gaven mij bij tijden een wat ongemakkelijk gevoel. Maar het was verfrissend om eens een hoofdpersoon te hebben met laaghangende ongelijke borsten, striae, etc. Het werd genormaliseerd en dat vond ik echt een pluspunt van dit eerste deel in de Windy City serie. Ook werden Stevie's krullen in de spotlight gezet! We love to see it.

Wel jammer dat het weer eens om een dikker vrouwelijk hoofdpersoon met een mannelijk hoofdpersoon met een gespierd lichaam gaat. Een gebeiteld beeldhouwwerk. Terwijl Stevie qua lichaamsvormen meer past in een schilderij over de Griekse mythologie, vetrollen en al; zoals in De opvoeding van Jupiter (opent in een nieuw tabblad). Ik ben er eerlijk gezegd een beetje zat van om altijd dit contrast te zien in romance boeken. Geef me twee dikke mensen. Of een 'gemiddeld lijf'. Waarom zo vaak een topsporter of iemand met zo'n lijf in een relatie met een dikkere vrouw. Waarom moeten we dat contrast zo belichten? Wat zit daar achter? We hebben geen echte vrijheid tot mannen ook dik mogen zijn in romantische boeken! 

Gevoel van eigenwaarde

Stevie heeft in het verleden behoorlijk wat haat over zich geen gekregen. Ze was altijd tweede keus. Voor haar moeder, voor haar vriendje. Haar zelfbeeld heeft daar een behoorlijke deuk van opgelopen. En dat is helemaal niet raar. Als je dezelfde boodschap zo vaak te horen krijgt is de kans groot dat je het gaat geloven. Het was mooi om te zien dat ze in Mile High opbloeit. Dat ze haar eigen waarde beter leert inzien en waarderen. Evan helpt haar hier bij, maar ze doet het toch ook echt zelf. Hij 'redt' haar niet. En zij hem niet. Dat was een enorme opluchting. Ze steunen elkaar en helpen elkaar groeien. (Toch voelde ik het niet helemaal omdat ik zo'n disconnect met Zanders had...)

Fascinatie en woordkeus

Het is me opgevallen dat er in Mile High heel veel werd gesproken over de oogkleur van beide personages. En ook noemde Evan Stevie vaak stewardess als hij het over haar had. En dat vond ik wel bijzonder. Toen het me eenmaal was opgevallen kon ik het niet meer niet zien. En het werd een klein beetje irritant. Maar ik vond het vooral een bijzondere keuze. Waarom elke keer weer benoemen welke kleur de ogen van de ander zijn? Waarom mag de lezer dat niet vergeten?

Conclusie

Mile High was op zich een prima boek, maar niet het boek voor mij. (Het had ook niet zó lang hoeven zijn...)

Ik hou er niet van als personages met hun financiële status pronken en dat was bij Evan Zanders zeker weten het geval. En daardoor voelde ik een disconnect. Wel was ik blij met de positieve therapie representatie en de paniekaanvallen die werden getoond. Helaas viel de groei van beide personages maar voornamelijk Evan Zanders me een beetje tegen omdat deze gepaard ging met kinderachtig gedrag. Ik had graag gezien dat hij zich wat meer bewust zou worden van zijn privilege. Hij maakte stappen, maar voor mij persoonlijk niet genoeg om hem leuk te vinden.

Dus, hou jij van rijke bad-boys met een klein familiegericht hartje en een pittige vrouw met onzekerheid over haar lichaam, forced proximity en spice dan is Mile High het boek voor jou!

* Van dit boek heb ik een recensie-exemplaar ontvangen. Dit beïnvloedt mijn mening niet.